REISVERSLAG 2013

 

Reisverslag 2013

 

Zaterdag 17 augustus 2013

Gisteren zijn we naar Congo gereisd via een directe vlucht met ‘Brussels Airlines’ van Brussel naar Kinshasa en aansluitend met ‘Korongo’ een binnenlandse vlucht van Kinshasa naar Lubumbashi. Korongo is de nieuwe luchtvaartmaatschappij van Congo.

Ditmaal ben ik in het goede gezelschap van Ton Swinkels. Het was de oom van Ton, Gerrit van Asperdt, die in 1964 ‘Cité des Jeunes’ in Lubumbashi heeft gesticht. Maar ook zijn oom Frans en zijn tantes Riek en Roos hebben hier een groot deel van hun leven doorgebracht. Ton kent de verhalen over Congo maar is daar zelf nog nooit geweest.

Voor hem is het dus heel speciaal om deze reis te maken en voor mij is het ook heel speciaal dat ik Ton nu kennis mag laten maken met datgene, wat oom Gerrit hier is begonnen en waar tante Riek, tante Roos en heeroom Frans steeds over spraken.

Natuurlijk is er in die jaren veel veranderd, maar alle gebouwen die destijds door Gerrit van Asperdt in een paar jaar gebouwd zijn, staan hier nu nog steeds en doen nog elke dag dienst tot volle tevredenheid. Ook gaan we hier nog paters, broeders en personeel ontmoeten, die met Gerrit, Frans, Riek en Roos samengewerkt hebben.
Wij logeren op Bakanja Centre.

Als eerste zijn we vandaag op bezoek geweest bij Pater Jacques Swinne. Hij heeft vroeger nog met Gerrit samengewerkt en is in de loop der jaren verschillende keren overgeplaatst. Nu is hij pastor in Kasungami. Het begrip pastor is hier in Congo wel anders dan bij ons. Bij ons woont de pastoor in een pastorie en daar heeft hij dan de beschikking over een ‘pastoorsmeid’ die hem allerlei werk uit handen neemt zodat de pastoor zich kan concentreren op zijn werk.
Hier in Congo is dat anders. De pastoor hier moet op de eerste plaats zorgen dat de omstandigheden dusdanig zijn, dat hij zijn werk überhaupt kan doen. Hele elementaire zaken als de watervoorziening voor de dagelijkse behoeften en het huisje vrij maken van termieten en ander ongedierte behoort dan tot een van de dagtaken. En dat dan allemaal zonder ‘pastoorsmeid’!
Pater Jacques heeft het naar zijn zin hier en het gaat hem goed af. We blijven ’s middag bij hem eten en hij gaat, met grote vaardigheid, aan de slag voor een bordje ‘goei soep’.
Het recept is als volgt:
Neem 3 zakjes Cup a Soup met de smaken tomatensoep, kippensoep en champignonsoep (mogen ook andere smaakjes zijn). Gooi de inhoud van deze zakjes in een kasserol. Breng daarna in een snelkoker wat water aan de kook en giet dat ook in die kasserol. Dit alles op een warm plaatje zetten en opnieuw aan de kook brengen. Voeg daarna nog een klein blikje tomatenpuree toe, goed blijven roeren en daarna de soep opdienen!
We hebben er allen met smaak van gegeten.

Als voorzitter van stichting Mutoto.nl heeft deze reis voor mij ook nog een ander doel. Graag wil ik weten hoe het staat met de lopende projecten waar Mutoto.nl een bijdrage aan levert.
Pater Jacques heeft oog en aandacht voor de ouderen in zijn parochie. Kinderen hier zijn min of meer een garantie dat er iemand naar jou omkijkt en voor je zorgt als je oud bent. Maar wat als je door omstandigheden geen kinderen hebt of die zijn overleden?
Voor die groep heeft pater Jacques oog en aandacht. Hij maakt de bewoners van deze parochie ook medeverantwoordelijk voor deze groep ouderen en vraagt hen te doneren tijdens de kerkdienst. Wat olie, maïsmeel een papaja of bananen; alles is welkom en pater Jacques zorgt dat deze giften verdeeld worden onder deze ouderen. Voor dit werk heeft Mutoto.nl eerder een eenmalige bijdrage geleverd voor de inrichting van deze voedselbank.

Pater Jacques neemt ons mee naar buiten en laat ons zien waar deze oudjes wonen. Het gaat om twee gebouwtjes met daarin voor ieder een kamer van ongeveer 3 bij 3 meter. Het ene huisje ziet er redelijk uit, het andere is ronduit slecht. Pater Jacques zou dit huisje graag willen vervangen. De toiletgroep die bij deze huisjes hoort was dusdanig slecht dat hij die reeds heeft afgebroken en een nieuwe gebouwd.

Wij logeren op Bakanja centre juist buiten de stad Lubumbashi. Na onze terugkomst op Bakanja lopen we nog een stukje langs de Route de Munema richting centrum. Er is volop straathandel en een mooie gelegenheid om eens het echte leven van Congo op te snuiven. De vislucht onderweg in combinatie met gegrilde ingewanden dragen zeker aan die beleving bij.

’s Avonds na het eten genieten wij nog van het jongerenkoor. Het is morgen zondag en de gezangen moeten op en top klinken. Wij profiteren daar nu al van. Welterusten!

Lubumbashi Bakanja Centre  |  Op zondag naar de kerk  |  Na de mis een ontbijt met broeder Emile Kass

Zondag 18 augustus 2013

Volgens goed Brabants gebruik gaan we op zondagmorgen naar de kerk. (Hier gaan we voor het zingen juist de kerk in!) De Congolezen doen alles met gevoel en ritme, zo ook de kerkdienst. Het koor zingt prachtig met een gigantisch volume, meerstemmig en zeer ritmisch. Het meubilair waarop we zitten begint zachtjes mee te deinen en ook de misdienaars pakken feilloos het ritme op en bewegen mee op een manier waarbij wij als Muzungu’s maar een paar houteren Klazen lijken.

De vooruitgang is hier echter ook merkbaar. Vroeger werd het koortje begeleid door een trommel en iemand met 2 houten stokjes; nu is daarvoor een keyboard, drumstel en een basgitaar nodig.
God moet mijn mening in deze delen en straft onmiddellijk. Door een stroomstoring tijdens deze dienst wordt alles weer tot de essentie teruggebracht en dit gaat niet ten koste van de kwaliteit.

Verder was de preek (te) lang, ruim een half uur!
Het is vroeg op de dag, de discipelen zijn maar net wakker en sommigen zijn (nog) niet uitgeslapen. Maar steeds als de pastoor ziet dat ze aan het indutten zijn roept hij ‘Sjalom’ en op dit commando schiet een ieder weer in de houding en allen beantwoorden dit uit volle borst met ‘Sjalom’. Echter om ieder tijdens deze preek bij de les te houden moet hij dit trucje wel een keer of 6 toepassen.

Direct na de mis gaan we mee met broeder Emiel Kass voor het ontbijt. Deze Luxemburger is op 86-jarige leeftijd nog steeds betrokken bij de opleiding meubelmaken. Hij is destijds benaderd door Gerrit van Asperdt en vanaf het begin af aan betrokken bij het ontstaan van Cité des Jeunes.

Emiel leidt ons rond en laat zien wat Gerrit destijds in 6 jaar tijd uit de grond heeft gestampt. Alle gebouwen zijn zeer degelijk en praktisch gebouwd en zijn nog steeds in gebruik.

Met trots laat Emiel aan een ieder hier weten dat Ton een ‘Cousin de Fondateur des Cité des Jeunes’ is. Voor je het weet is het weer laat en tijd voor de lunch. Ook die gebruiken we nog op Cité des Jeunes.

Wat later in de middag lopen we een rondje door de Cité achter Bakanja Centre. We gaan op zoek naar het ‘Maison van Pappa Floribert’, oud leraar schoenmaken van Magone. Eigenlijk is dat voor ons slechts een smoes om eens echt door de Cité te dwalen en om te kijken hoe deze mensen wonen.
Wat opvalt is de vriendelijkheid waarmee ze groeten. Als we een bedrag van € 1,00 zouden ontvangen voor elke ‘Bonne jour’ en ‘Jambo’ dan zou onze reis voor een groot gedeelte wel betaald zijn.
Uiteindelijk hebben we het huis gevonden van Floribert, maar hij was niet thuis! Op zich niet zo erg, we zijn nog langer hier. Wij vervolgen onze ontdekkingstocht en eindigen op een plastic tuinstoeltje met een glaasje Simba en een flesje Fanta en genieten van de ‘Cinema du Congolais’.

Bezoek aan Cordonnerie du Peuple, een schoenmakerij gerund door ex-leerlingen van Magone

Maandag 19 augustus 2013

Mutoto.nl is ontstaan uit een particulier initiatief om hier in Congo Afrika een opleiding voor schoenherstellers te realiseren. Natuurlijk hebben we tussendoor de opleiding van de schoenherstellers op Magone al bezocht.

Ook hebben wij langs de weg in de richting van het centrum van de stad de Cordonnerie du Peuple bezocht; een schoenmakerij gerund door ex-leerlingen van Magone. Zij hebben ons (weer) verrast met hun keuze van materialen en leestvormen. Zij voelen feilloos aan wat de markt vraagt. Een foto van deze schoenen wil ik u niet onthouden.

Deze schoenen zijn gemaakt van materiaal met een zgn. Burberry print. (Zij hebben het materiaal aangekocht in de stad.) Ze maken alleen schoenen in opdracht en hebben deze 2 paar verkocht voor $ 50,00 per paar!!

Het probleem van vraag en aanbod heeft mijn volle aandacht. De schoenmakers klagen dat ze geen goed materiaal kunnen vinden terwijl veel van dit materiaal op Magone in overvloed beschikbaar is. Op een of andere manier moeten we de partijen met vraag en aanbod bij elkaar zien te brengen. Dat vraagt om tact en overleg. Het is te simpel en zelfs helemaal verkeerd om het materiaal op Magone ‘weg’ te halen en dit bij de schoenmakers neer te leggen. Om dit goed op te kunnen lossen is eerst een overleg met alle betrokkenen gewenst.

De leraar schoenmaken (Louis) op Magone is (te) conservatief. Hij denkt en werkt alleen graag met zwart en bruin leer met passende ringen. Hij kijkt niet naar alle mogelijkheden die hij wel heeft en ‘klaagt’ alleen maar dat er geen zwart leer meer is. Ton en ik hebben in de opslagcontainers volop leer naar boven gehaald. Mooie materialen volop kleuren en ook mooi zwart Krokolakleer waarmee hij prachtige, chique, blinkende herenschoenen zou kunnen maken. Ik word daar enthousiast van en zie gelijk de mogelijkheden en probeer Louis ook enthousiast te maken en geef aan dat er toch wel volop mooie materialen zijn waar hij met veel fantasie van alles van zou kunnen maken. Hij bevestigd dit; ‘Mooie materialen maar geen zwart leer’!

Ook de leestmodellen mogen wat extravagant zijn.
De Congolezen zijn graag mooi en houden hiervan.

Na de middag lopen we met een van de schoenmakers door de wijk Kenia op zoek naar schoenonderdelen. Ik wil graag zien wat er te koop is, wat voor kwaliteit het is en wat voor prijzen men hiervoor betaalt. We hebben geen haast en verbazen ons over het vele volk dat er loopt en het enorme aanbod dat daar te koop is. Over het algemeen goedkope spullen in een slechte kwaliteit.

Bezoek aan Magone  |  Trakteren op een ijsje namens de donateurs van Mutoto  |  Affia ziekenhuis in de stad

Dinsdag 20 augustus 2013

Voor de middag zijn we op Magone. De kwaliteiten van Ton zijn bekend en de eerste computers met problemen dienen zich aan. Wat later is Ton de jongens aan het helpen met hun studies. Het gaat gelijk over stroom en weerstanden; de uitslag wisselt en dat levert uiteindelijk Ampères op.

Ik ontferm me over een zgn. plat-stikmachine die de geest gegeven heeft. Dit machientje heeft alleen maar wat aandacht nodig; een aai over de bol, wat naaimachineolie, het juiste garen onder en boven, een stofdoek, de juiste naald en wat later snort het machientje weer als van te voren.

Vanmiddag hebben we pater Eric bezocht op Bakanja Ville dat ligt in het midden van de stad. Hier ligt de oorsprong van het werk, hier worden de eerste contacten gelegd met de straatkinderen. Het herenigen van deze kinderen met de familie heeft nog steeds de eerste prioriteit.

De manier van opvang is in de loop der jaren verbeterd. In de praktijk kunnen zaken minder goed lopen dan gedacht, maar dat is vooral omdat de nieuwe gouverneur van de stad de opvang van deze straatkinderen beperkt. Het liefst zou hij alle straatkinderen uit de stad verwijderen.Nog sterker dat heeft hij eerder ook al eens geprobeerd. (Daarvoor wil ik u verwijzen naar het reisverslag van 2012 op de site van Mutoto.nl)

De opvang van deze kinderen kost elke dag volop geld. Nieuw is de toevoeging van een winkeltje aan de buitenzijde van Bakanja Ville.
De naam van het winkeltje is Unisaidiye en dat betekent in het Nederlands 'Help ons'.

Voor extra inkomen verkoopt men daar zeep, frisdrank, koekjes enz.
MAAR OOK SOFTIJS!
De ijsjes zijn opgebouwd in 2 smaken en de kinderen draaien een fatsoenlijk ijsje. Niet te klein!
Helaas is het ijs niet geschikt voor Muzungu’s.

Wij hebben van sommige donateurs wat contant geld meegekregen om wat extra’s te doen. Zonder dat de kinderen de afkomst van het ijsje weten trakteren wij hun allen op een ijsje. Met dank aan deze donateurs. Neemt u van ons maar aan dat die snoetjes met een softijsje hartverwarmend zijn.

Tijdens ons bezoek bij Pater Eric vertelt hij ons dat er op korte termijn 2 waterputten geslagen zullen moeten worden, voorzien van pompen; een op Bakanja Centre en een op Jacaranda. Dit om een goede en constante watertoevoer te garanderen.
Ook zijn er nog bedden nodig in de laatst gebouwde slaapzaal op Bakanja Centre.

Woensdag 21 augustus 2013

Vandaag staat een bezoek gepland aan het ziekenhuis Affia in de stad. Hier komen de kwaliteiten van Ton weer naar boven. Tijdens een van mijn eerdere bezoeken was duidelijk dat de apparatuur in dit ziekenhuis ver over de datum was. Enkele maanden geleden, tijdens zijn verlof in Europa hebben Pater Manu en Ton met elkaar gesproken. Omdat alle apparatuur oud is zijn er geen vervangende onderdelen meer. Componenten kun je door een alternatief vervangen maar dan moet je wel weten welke transistor gelijkwaardig is aan de oude.
Ton is hiervan op de hoogte. Hij heeft zich voorbereid en wat documentatie meegenomen.

Echter na een rondgang door het ziekenhuis blijkt dat de beschikbare apparatuur nodig aan vervanging toe is. Sommige apparaten kunnen volgens Ton regelrecht naar een museum.

Ton werkt bij Philips medical systems en heeft direct in de gaten waar de hoogste prioriteiten liggen. Mogelijk dat er bij hem op het werk naar vervanging gekeken kan worden.

Donderdag 22 augustus 2013

Ik heb voor komende zaterdag een bijeenkomst gepland met Pater Manu, voormalig directeur van Magone en de huidige directeur van Magone Père Eduard. Er zijn een aantal zaken die ik met hen wil bespreken.

Het is mijn persoonlijke mening dat het niveau van de opleiding van de schoenmakers op Magone op dit moment onvoldoende is. Dit is deels te wijten aan de conservatieve houding van de huidige leraar schoenmaken. Een beste man maar hij is blijven hangen in zijn tijd.

In de containers staan volop materialen die niet gebruikt worden en dat is jammer. De huidige directeur is geen schoenmaker en weet niet half wat er allemaal ligt.

Dit in tegenstelling tot de schoenmakers in de stad. Zij weten precies wat de markt vraagt, maar het ontbreekt hen aan materialen.

Het teveel aan materiaal dat niet gebruikt wordt zou dan ook aan derden verkocht kunnen worden. Dit geld kan dan ten goede komen aan de schoenmakerij op Magone.

Al met al vraagt dit om tact. Natuurlijk hebben wij dit materiaal beschikbaar gesteld maar de verantwoording van dit alles ligt toch bij Père Eduard.

Om te laten zien wat de mogelijkheden zijn heb ik een plan van aanpak bedacht.
Ngalu is een van de allereerste schoenmakers die opgeleid zijn. Naar nu blijkt heeft hij die kwaliteiten die we zoeken. Hij is diegene die dat Burberry materiaal gevonden en toegepast heeft.

Ik heb hem uitgenodigd op Magone en laat hem de beschikbare materialen zien. Hij mag kiezen met wat voor materialen hij zou willen werken.
Ngalu reageert snel en intuïtief. Hij voelt feilloos aan welke materialen geschikt zijn. Deze materialen mag hij meenemen naar de Cordonnerie du Peuple in de stad. De oud-leerlingen zullen daar onder leiding van Ngalu, samen aan werken.

Voorwaarde is dat hij voor zaterdag laat zien op welke manier hij dit materiaal zou toepassen. Voor het overleg wil ik graag van hem enkele modellen van schoenen, slippers en sandalen ontvangen. Dan kan ik, met name Père Eduard ervan overtuigen dat er volop mogelijkheden zijn, ook zonder zwart leer. Uiteindelijk moet hij die keuzes maken.

Een optie die door mijn gedachte gaat is zelfs om Ngalu, mogelijk parttime, aan te nemen voor de schoenmakersvakopleiding op Magone.

Maman Annie die onze gezondheid in de gaten houdt  |  Even een kopje koffie in Lac  |  Op bezoek bij 2 schoenmakers en hun gezin

Vrijdag 23 augustus

Vannacht heb ik nog kunnen werken op mijn nieuwe laptop, vanmorgen was er geen leven meer in te krijgen. Potverdorie zeg, da's balen. Nu moet ik alles op mijn iPhone doen.

Al een paar dagen voel ik me niet lekker. Het lijkt op een verkoudheid en gaat gepaard met een zere keel en flink snotteren. Vooral de nachten zijn slecht. Maman Annie volgt dit al een paar dagen. Ik heb van haar eerder al een hoestdrankje gehad maar ze vindt het nu tijd voor antibiotica. Ik krijg van haar een korte kuur van 5 dagen.

Wij hebben in Nederland US dollars gekocht. Op mijn advies heeft Ton ook kleine coupures gekocht. Alles hier gaat in kleine bedragen, groot geld kunnen ze niet wisselen.
Echter nu blijkt dat men een 1 dollar biljet ook niet accepteert. Rare jongens die Congolezen. Eerder heb ik ook al eens meegemaakt dat men bepaalde dollarbiljetten met daarop een bepaalde afbeelding niet accepteerde. Over heel de wereld kun je daar wel mee betalen maar niet in Congo.
Ton heeft in totaal 120 een-dollar biljetten. We hebben in de stad geprobeerd die te wisselen maar de koers die men geeft is nog niet de helft van de waarde. Eén dollar is gelijk aan 900 Congolese Francs.
Met wat slappe en knikkende knieën gaan we vanmorgen met de taxi naar de stad om de dollarbiljetten te wisselen bij de bank. Daar krijgen we een nette koers van 900 Frs.C.

Een echt programma voor vandaag hebben we niet. Om 14:00 hebben we met Bart afgesproken naar het Nationaal Congolees museum te gaan. Voor mij na al die jaren een nog onbekende plek. Het is te kort om tussen de middag terug naar Bakanja te reizen, dus we blijven in de stad en gaan daarna direct naar Bakanja Ville.
Bart is te gast bij pater Eric. Bart heeft tot zijn 7e jaar in Lubumbashi gewoond en is nu, 40 jaar later, op zoek naar zijn roots.
We staan om 15:00 voor de deur van het Nationaal Congolees museum. Ze gaan nu sluiten. C'est dommage, une autre fois.

Bart neemt ons mee naar Lac. Hij kent deze plek nog uit zijn jeugd. Het is een (te) mooie niet Congolese plek met een kopje koffie voor de prijs van $ 6,00. Dat was volgens Bart $ 2,00 per slokje!
Al met al een mooie plek om te zien, maar deze staat in schril contrast met de rest van de stad.

Op de terugweg naar Bakanja halen we de door ons bestelde schoenen en slippers op die we morgen nodig hebben voor het overleg met pater Manu en père Eduard.

We hebben met 2 schoenmakers afgesproken om samen met hun naar huis te gaan. In 2010 heb ik daar al eens overgeschreven. Inmiddels hebben ze beide ieder nog een kind gekregen. We kopen voor elk gezin een zak boekari van 25 kg om bij te dragen aan de dagelijkse maaltijd.

Het is en blijft fantastisch om te zien hoe 'goed' deze jongens terecht gekomen zijn en hoe ieder een fantastisch gezin heeft. De omstandigheden waarin ze wonen zijn erg eenvoudig. Bijvoorbeeld Ngalu woont met zijn vrouw en 4 kinderen in een huisje van 4 bij 3 meter. De 'woonkamer' is ongeveer 3 bij 2 meter. In de slaapkamer slapen de ouders en 2 kinderen in een bedje. De andere kinderen slapen in de woonkamer op een matrasje.

Ik voel me al steeds beter. Ik hoop dat ik nu het ergste gehad heb. Toch was het meer dan voldoende voor vandaag. We gaan niet lopend terug.

Motortjes vormen hier het nieuwe vervoermiddel. Het zijn lichte motortjes of grote bromfietsen. Voor een zacht prijsje brengen zij jou snel naar de plaats van bestemming. Deze 2 muzungu van middelbare leeftijd laten zich op deze manier uit de stad rijden.

Met pater Dick Zwarthoed naar 'zijn' kerk in aanbouw buiten de stad  |  Bakanja Centre Bingo van maman Aniie

Zaterdag 24 augustus

Een nieuwe morgen, een nieuwe dag. Ik heb een prima nacht gehad en voel me fit.

Vanmorgen dus een belangrijk overleg gehad met de beide paters. Pater Manu die destijds de schoenmakerij is gestart en père Eduard, de huidige verantwoordelijke.
Ik heb volop materiaal en voorbeelden om mijn betoog kracht bij te zetten. Hij is geen schoenmaker en hij weet in de verste verte niet wat hij met al die spullen aan moet. Dus heeft hij niet meer gedaan dan alles beheerd en goed opgesloten.

Ik heb père Eduard enkele voorstellen gedaan en hij heeft die opgepakt alsof het zijn eigen ideeën zijn en dat is perfect! Ik zal u een voorbeeld noemen.
In het magazijn staat een doos met wel 1000 stuks mooie gele gespen. Zoals u weet houden ze hier van beaucoup de couleurs. Ik ga onder andere die gespen per 12 stuks verpakken en ga daar mee naar de cordoneries in de stad. Ik wil graag weten of ze die zouden willen kopen en zo ja voor hoeveel Frs.C.
Ik neem niet alleen de gespen mee maar ook nog andere artikelen die volop op voorraad zijn. Denk daarbij aan leesten. We hebben honderden paren liggen en voor een schoenmaker gaat zo'n leest een leven lang mee. Zo'n paar leesten zou zo maar $ 5,00 op kunnen leveren. Het geld dat je daarmee binnenhaalt kan gebruikt worden om andere materialen te kopen zoals bijvoorbeeld lijm. Wordt vervolgd zal ik maar zeggen.

Na de middag rijden we met pater Dick Zwarthoed naar 'zijn' kerk in aanbouw buiten de stad. De omgeving is meteen helemaal anders. De weg is weg en de elektriciteit ook. In het landschap liggen volop termietenheuvels en daar worden volop huisjes gebouwd. Volgens pater Dick komen hier veel vluchtelingen uit het noorden van Congo naar toe. Dat is een afstand van zo'n 4000 km.

's Avonds is het stil op het terrein van Bakanja Centre. Reden daarvan is de bingo van maman Annie. In de grote zaal heeft iedereen een bingokaart en een potlood. Op het einde van de Bingo zijn het toch allemaal winnaars. Tegen inlevering van de kaart en het potlood krijgt iedereen een koekje en een stukje zeep.

Vandaag is de broer van Bart aangekomen, wij hebben die nog niet gezien. Bart vliegt maandag met zijn broer naar Mbuij Mayi. Samen gaan ze daar naar het graf van hun zusje, dat hier in Congo geboren en gestorven is.
De broer van Bart is morgen jarig en ze hebben ons uitgenodigd om dit samen te vieren. Bart heeft een typisch Congolees gerecht besteld waar hij en zijn broer, heel goede herinneringen aan hebben. Het gerecht heet Moambe en is iets met kip en pinda's. Wij mogen mee eten en zijn zeer benieuwd.

Zondag 25 augustus 2013

Spreuk van de dag;: 'Kom we gaan langzaam vooruit, we hebben geen tijd te verliezen!'
Deze komt van broeder Emiel Kass.

Vanmorgen vrijwillig weer om 7.30 uur vóór het zingen de kerk in. Dit verveelt niet. Wat nog steeds irriteert is dat keyboard. Het is een mis met 3 'heren' , 3 leken en 17 misdienaars. Desondanks is de preek toch maar 15 minuten.

In het magazijn op Magone liggen al sedert jaren kruiwagens vol met veters. Wij kregen die volop aangeboden en hebben die steeds gebruikt als vulmateriaal. Mooie veters, volop kleuren, maar bijna altijd de verkeerde lengte, kleur of dikte.
Al vaker heb ik geprobeerd daar iets van te vlechten. Vroeger heb ik daar thuis wel eens sleutelhangers van geknoopt maar ik weet niet meer hoe ik dat deed.

Maman Annie geeft aan daar wel iets mee te kunnen. Ik neem volop veters, in mooie kleuren mee en zoek in het magazijn ook naar haken en ringen om het compleet te maken.
De dag daarna al zien we volop resultaat. Annie heeft 2 jongens onder haar hoede in de ziekenboeg. Zij zijn de hele dag bezig en er ligt nu al een berg sleutelhangers klaar. Een mooie bezigheid, een goede besteding van de veters en mogelijk kunnen ze ook nog verkocht worden.

Na de middag zijn we uitgenodigd op de verjaardag van Jan, de broer van Bart. We hebben afgesproken in de 'Club Belge'. Een overblijfsel uit de Belgische tijd. Lange tijd uit de gratie maar nu weer nieuw leven ingeblazen. Met enige regelmaat worden hier netwerk bijeenkomsten gehouden. Pater Eric bezoekt die ook steeds op zoek naar donateurs voor zijn werk met de straatkinderen.

Wij hebben voor Jan 2 cadeautjes meegebracht. Een artisanaal sleutelhangertje en een bouwpakket voor een paar artisanale slippers.
De opdracht is dat hij ze zelf in elkaar steekt. We zien diverse mogelijkheden en nieuwe modellen langs komen maar uiteindelijk moet toch de hand van de meester het juiste resultaat laten zien.
Schoenmaken is en blijft toch een vak!
De maat is goed. Ik neem ze mee en zal ze in de loop van deze week in elkaar lijmen.

Op het menu staat dus de Moambe. Een gerecht waar Bart goede herinneringen aan heeft en waar hij zijn broer mee wil verrassen. Het is een (te) groot bord met daarop wat groenten, rijst en een halve kip onder veel saus. De saus is gemaakt van gestampte palmboompitten.

Vormingshuis voor ongehuwde moeders, L; Esperance'. We zien een kleine vooruitgang, op eigen kracht

Maandag 26 augustus

Ode aan de vrouw!
Qui éduque la femme, éduque la Nation! Toch zijn het juist de jonge vrouwen die kwetsbaar zijn.

In veel gezinnen is de materiële nood zo groot dat er geen aandacht en tijd is voor het opvoeden van de kinderen. Men geeft aan de jongens voorrang om naar school te gaan. Analfabetisme, komt daarom vooral voor bij meisjes.

Verder zijn tovenarij, sekten, echtscheiding en polygamie allemaal factoren, die geen positieve bijdrage leveren aan de ontwikkeling.

Enkele jaren geleden hebben wij een aantal breimachines geplaatst in een vormingshuis voor ongehuwde moeders genaamd L'Esperence (de Hoop).
Twee Congolese huismoeders die deel uit maken van de medewerkers van don Bosco zijn hier twee jaar geleden mee gestart.
Enkele halve dagen per week ontvangen zij hier 20 meisjes (jonge moeders) met als doelstelling:
het opvoeden van de kinderen d.m.v. alfabetisering, leren rekenen, beheer van huishoudgeld, groenteteelt, het houden van kleinvee, kook- en naailessen, gezondheidszorg en pedagogie.
We bezoeken dit huis weer en we zien een kleine vooruitgang op eigen kracht. Au ritme du pays!

Het is duidelijk dat deze twee vrouwen (beide weduwe) door gegaan zijn met dit werk. In de loop van de jaren zijn ze zelfs begonnen met de bouw van drie klaslokalen. Twee lokalen staan in ruwbouw klaar.
Concreet vragen zij nu een bijdrage voor het afwerken van een lokaal. Het gaat om een dak, drie ramen en een deur.
Ter illustratie:
Een van deze twee dames heeft 20 jaar geleden een coöperatie opgericht met 20 vrouwen. Zij verbouwen 30 km verderop een hectare groenten en maïs. Het werk en de opbrengst wordt al die tijd al samen verdeeld. Naar het schijnt werkt dit alleen maar met vrouwen!

Het zijn dus de vrouwen die hier de economie draaiende houden! 

Jeunes et Avenir, het project van pater Manu. Cecile Kabengele is klaar om naar de middelbare school te gaan

Dinsdag 27 augustus

Jeunes et Avenir is een van de projecten dat hier al enkele jaren loopt en door Mutoto.nl wordt ondersteund. Pater Manu begeleidt dit project.

In elke nieuwsbrief praten we onze donateurs bij over de vorderingen van Cecile Kabengele. Zij staat model voor 50 andere kinderen, waarvoor een gedeelte van het schoolgeld betaald wordt. Het is dus een cofinanciering van de ouders en Jeunes et Avenir.

Pater Manu geeft aan dat hij zich nu meer concentreert op basis en middelbaar onderwijs. Op dit moment zijn er nog 6 universitaire studenten maar in de praktijk vindt slechts 6% van de universitair opgeleide studenten een baan op niveau.
Ook korte cursussen leveren goede resultaten op. Bijvoorbeeld een (vracht)autorijbewijs is altijd een garantie voor een baan.

Cecile is nu klaar met de basisschool en gaat in september naar het middelbaar onderwijs. Daar heeft ze twee oriëntatie jaren en daarna moet ze een richting kiezen.
(Voor de omstandigheden en details van de familie Kabengele wil ik u graag verwijzen naar het reisverslag van 2012.)

Cecile doet het goed; dit gezin doet het goed. Haar oudere zusje Elise is net klaar met de middelbare school. Zij heeft 'naad en snit' gedaan en maakt op haar trapnaaimachine zeer mooie spullen. De kleding die Cecile op de foto draagt is door haar zus gemaakt.
Ook laat ze een bloesje zien dat geborduurd is. Het borduren kan ze niet zelf, dat moet ze laten doen. Hetgeen ze maakt wordt ook al verkocht!
Voor Elise wil ik in Nederland op zoek gaan naar een borduurmachine. Een extra stimulans voor haar om door te gaan met waar ze goed in is.

Als u de moeite genomen heeft het reisverslag van 2012 op te zoeken, dan kent u nu ook de omstandigheden van de familie Kabengele. Moeder is een weduwe die van aanpakken weet en die dat kleine beetje steun dat ze krijgt ten volle gebruikt om haar gezin verder te helpen.
De grond rondom het huisje' van de familie Kabengele is voornamelijk lateriet. Niet geschikt voor landbouw. Ze heeft, samen met de familie, een groot stuk grond dat aan de rivier grenst.

We kunnen er niet omheen en we moeten mee naar haar groentetuin. Het is maar 2 of 3 kilometer en we gaan met onze taxi.

Alle kinderen gaan mee. In het Swahili is er geen woord voor neef en nicht; alle familieleden zijn 'hun' kinderen.

Met 13 personen in een oude auto 'en route' over de zeer slechte wegen. Een half uur later en 6 kilometer verder zijn we op de plaats van bestemming aangekomen. De deur gaat open en nu weet ik pas hoe een haring zich moet voelen als die uit zijn blikje mag.

We staan meteen volop in de belangstelling. Twee muzungus op deze plek komt niet elke dag voor.
Eerlijk is eerlijk, den hof hier ligt er fantastisch bij. Goed verzorgd en volop groente niet alleen voor eigen gebruik maar ook voor de verkoop.

Na dit bezoek rijden we terug en gebruiken nog een 'Sucre' met wat pinda's.

Ik neem vandaag de laatste tablet van een antibiotica kuur.
Ton had gisteren al een moeilijke dag en vandaag is hij ook langs maman Annie gegaan voor een kuur. Hij ligt nu op bed.

Woensdag 28 augustus

Ton is gisteravond vroeg naar bed gegaan een heeft vannacht goed geslapen. Prima pillen die van maman Annie.

We hebben eerder een video opname gemaakt van de prestaties van een stans die op Magone staat. Hij reutelt en met een beetje druk valt hij steeds uit. Pieter van Cromvoirt heeft op onze vraag gereageerd en aangegeven wat er aan de hand kan zijn. Ton is technisch onderlegd en dan blijkt het een te kort aan hydraulische olie te zijn. Ook blijkt de pakking, die de olie op zijn plaats moet houden, stuk te zijn. Pogingen om deze pakking na te maken mislukken. Het komt te precies, ik heb in Nederland al nieuwe besteld.

Donderdag 29 augustus

Vandaag hadden we met Bart en Jan naar Kipopo willen gaan. Echter deze twee broers hadden gisteren uit Mbuij May terug moeten komen maar door een stroomonderbreking op de luchthaven van Lubumbashi is hun vlucht uitgeweken naar Lusaka waar ze hebben overnacht.

Elke dag zijn er stroomonderbrekingen. Tussen 17:30 en 22:00 is er zeker geen stroom. Iemand bij de SNEL ( de Congolese eletriciteitsmaatschappij) heeft er schijnbaar lol in om de schakelaar regelmatig om te gooien.

Ton en ik gaan vanmorgen naar het Congolees museum hier in de stad. Halverwege ons bezoek valt ook hier de stroom weer uit en zien we in de vitrines alleen maar schimmen.
Die stroomonderbrekingen zijn dus meer regel dan uitzondering. Als de stroom terugkomt kan er een piekspanning van 380 volt aan vooraf gaan. Desastreus voor alle elektrische apparaten. Wij hebben uit Nederland zgn. spanningssloffen meegebracht en alles wat je daar insteekt is beschermd tegen die piekspanningen.
Maman Annie verliest bij een van de onderbrekingen de voeding van haar laptop en van haar naaimachine.

Geen stroom, dan ook geen water en al helemaal geen warm water. De afgelopen 5 dagen hebben we ons niet kunnen wassen.
Elk nadeel heeft een voordeel.
Het is hier gevaarlijk malaria gebied en het barst van de muggen. Ze laten ons redelijk met rust. We stinken te hard naar zweet denk ik.
's Avonds slapen we wel onder een klamboe.

Tevreden kijken we terug op een goed verblijf hier met fantastische mensen. Ton heeft kennis mogen maken met datgene wat oom Gerrit hier is begonnen en waar Tante Riek, Tante Roos en heeroom Frans steeds over spraken.
Maar ook met alle fantastische mensen die hier nog steeds werken in de geest van don Bosco en die zich dagelijks bezig houden met de zorg en aandacht voor de daklozen en kansarmen.

We staan nu kort voor ons vertrek. Morgen moeten we om 10:00 op de luchthaven zijn voor een binnenlandse vlucht naar Kinshasa.

Vrijdag 30 augustus

Kennen jullie die mop van die twee Nederlanders die naar Kinshasa reizen? Ze gingen niet!

Op tijd wakker, de koffers gesloten, klaar voor het vliegveld. Pater Eric brengt ons weg. Bij aankomst vertelt een van zijn medewerkers dat we te vroeg zijn. De vlucht naar Kinshasa vertrekt pas om 17:00. Hij begrijpt er niks van en vraagt naar ons ticket. daarop staat dat we om 10:00 moeten inchecken en het vertrek is om 11:00. Het klopt niet. We moeten om 15:00 terugkomen.

Terug naar de stad, we zijn welkom op Bakanja Ville. Wat later komt Eric naar ons toe en vraagt nog een keer naar ons ticket. Dan blijkt dat we de 31e pas vertrekken en vandaag is het de 30e! Wij hebben ons vergist!
We moeten toch weer naar de luchthaven. Onze koffers zijn daar nog en misschien kunnen we toch mee op deze vlucht naar Kinshasa.

Dat blijkt niet mogelijk. Onze tickets zijn in Brussel gekocht en daar zouden ze die moeten wijzigen. Voor ons geen optie. We blijven nog een nacht.
Met het schaamrood op de kaken (al)weer terug naar de stad. Die reputatie raken we voorlopig niet meer kwijt!
Alsof pater Eric niets beters te doen heeft dan met ons rond te rijden.
De koffers blijven op de luchthaven en morgenvroeg om 9:30 mogen we het opnieuw proberen.

Zaterdag 31 augustus

Precies de dag dat Korongo Airlines ons verwacht voor een vlucht naar Kinshasa. Hoe moeilijk kan het zijn? Met hulp van een medewerker van pater Eric zijn alle formaliteiten snel afgehandeld en zijn wij klaar voor de vlucht. Stipt op tijd vertrekken we en inclusief de tussenlanding in Mbuij Maij zijn we ruim twee uur later in Kinshasa.

Wat in Kinshasa meteen opvalt is de hoge temperatuur en luchtvochtigheid. Lubumbashi ligt zo'n 2000 km zuidelijker en op een hoogte van 1400 meter. Dat verschil is hier goed merkbaar.
Père Pol Feijen staat klaar en binnen de kortste keren zijn we weg.

De hoofdstad Kinshasa heeft ergens tussen de 10 en 12 miljoen inwoners. Het precieze aantal is niet bekend. Wij logeren op Masina. Twee ommuurde terreinen van elk 5 hectares in de commune Masina.
In 2003 ben ik hier ook geweest; toen had men dit terrein net aangekocht. Voorheen was hier een grote aannemer gevestigd.
Op het terrein stonden toen grote hallen, maar alles was gesloopt. Toen al was duidelijk dat hier met een goed geloof veel werk verzet moest worden.
Hetgeen nu hier staat doet mij verbazen. De visie die men toen had hebben ze inmiddels bijna verwezenlijkt. Ongelooflijk.

Hier gaat het niet om straatkinderen. Geen daklozen en kansarmen dus maar kinderen waarvan de ouders $ 175 per jaar aan schoolgeld kunnen betalen en dat is inclusief schooluniform.
En in welke omvang? 350 kleuters, 1400 kinderen in het basisonderwijs, 1100 leerlingen in middelbaar onderwijs en 150 leerlingen voor een beroepsopleiding.
De klassen zijn gemengd.

's Avonds gaan we met Père Pol buiten het terrein een flesje fris drinken. We zitten langs de weg op een geheel plastic terras met in mijn linkeroor 'Papa Wemba' en voor ons een straat vol auto's, taxibusjes en motoren die veel toeteren.
Al met al een kakofonie van geluiden die past bij een stad als Kinshasa met zoveel inwoners. Er zijn maar weinig momenten dat je verlangt naar een stroomcoupure, maar dit is er een.

Op Masina is zowaar een internetcafé. Helaas heb ik daar niks aan. Mijn laptop doet het niet; alles moet op mijn iPhone en die communiceert alleen via Wifi en dat is hier niet voor handen. Zelfs het overzetten van teksten is niet mogelijk.

Zondag 1 september

Vandaag hebben we de keuze. Missen om 6:30, 9:00, 11:00 en 18:00. Volgens Père Pol is de eerste mis het meest uitbundig. U begrijpt het al, die is voor ons!
Bij binnenkomst in de kerk zie ik enkele wasmanden staan. Dat valt op want normaal moet je hier lang zoeken naar een plek om wat rommel weg te gooien. Hier gooit iedereen alles weg daar waar ze staan.
Wat later blijkt dat die gebruikt worden voor de collecte. In totaal levert dat uiteindelijk een volle wasmand met papiergeld op maar maakt u zich geen illusies: er is hier geen muntgeld.
Het kleinste biljet is 100 Frs.C., nog geen tien eurocent. De wasmand vol biljetten is goed voor zo'n $ 50.

De mis is in het Lingala, voor ons een onbekende taal. Het koortje zingt prima maar kan niet tippen aan hetgeen wij gewend zijn. Het zijn voornamelijk vrouwen, we missen het volume van de mannenstemmen.

De mis van 11:00 is voor Père Pol. Deze mis is in het Frans en de gezangen in het Latijn. Ze doen hun best maar zingen met het verstand en niet met hun gevoel en dat merk je

Naar mate we langer hier zijn gaan ook wij mee met het ritme du pays. We lopen in het tempo van de Congolezen en Ton heeft nu ook een doekje op zak, waar hij met enige regelmaat zijn schoenen mee poetst.

Kinshasa: De eerste schooldag  |  Boodschappen doen in de stad  |  ... en dat verkeer ...

Maandag 2 september

Maandag wasdag.
Veel van mijn kleding heb ik in Lubumbashi achtergelaten. Ik heb nog een vuile spijkerbroek en die wil ik toch graag nog een keer aan. Hij is een beetje stoffig en zal een keer gewassen moeten worden. Hoe moeilijk kan dat zijn?
Onze vrij-gezellige Ton is beter uitgerust en heeft zelfs een tube wasmiddel bij zich. De broek in een emmer water, wasmiddel daarbij en soppen maar. Zie je wel, zo moeilijk is het niet en zo vuil is de broek niet. Het valt allemaal wel mee.
Totdat ik het waswater wegkiep. Zwart! En dat tot drie keer toe. De broek hangt nu op de draad. Het is nu wachten op het resultaat.

Vandaag is het ook de eerste schooldag. 's Morgens zien we honderden ouders met kinderen in schooluniform. Haren netjes kort of gevlochten, een rugzakje en nette schoenen.

Daarna rijden we met Père Pol naar de stad. Pol heeft volop boodschappen te doen en wij mogen mee. We hebben een jongen bij ons die iets aan zijn kaak heeft. Die zetten we af bij het ziekenhuis.

De opbrengst van de collecte brengen we weg. Alle collectes worden bijeengebracht en onder alle parochies evenredig verdeeld. Een relatief goede, rijke parochie kan meer opbrengsten genereren dan een arme parochie. Op deze manier zijn de inkomsten voor iedere parochie gelijk.

Père Pol heeft werk verricht voor een Damiaan-aktie en daar mogen we nog een cheque ophalen voor de derde betalingstermijn. Met die cheque gaan we vervolgens naar een bank om die te verzilveren. Als twee blanke bodyguards begeleiden wij Père Pol daarna naar een wisselkantoor en dan nog boodschappen doen voor de communiteit. Tussendoor hebben we ook onze vluchten nog bevestigd bij Brussels Airlines.
Zo op schrift lijkt dit allemaal makkelijk, maar in een stad als Kinshasa ben je dan onderweg van 11:00 tot 16:00 uur.

Kinshasa is volop in ontwikkeling. Ten opzichte van mijn laatste bezoek is er veel veranderd. Oude slechte wegen zijn vernieuwd in moderne brede wegen met zeer moderne verkeerslichten. Aangelegd door de Chinezen of Japanners. De Congolezen kijken niet zo nauw en deze twee bevolkingsgroepen worden steeds in een adem genoemd.
De aanpak dwingt respect af. Als je in het centrum loopt dan zou je zo maar kunnen denken dat je in een grote stad in Nederland loopt.

De stad verandert maar de Congolezen niet.
Toen we vanmorgen met de jeep vertrokken begonnen alle inzittenden eerst te bidden. Ter bescherming tegen het verkeer in de stad. Kun je nagaan!

Met enkele uitzonderingen zijn alle auto's en taxi's oud en versleten. Handkarren, voetgangers en motoren rijden door elkaar en in een Volkswagenbusje van ruim 40 jaar oud , zonder ramen en verlichting passen maar liefst 31 personen.

Aansluitend bezoeken we nog de Oostenrijkse zuster Hildegard, zuster van don Bosco. Zij heeft een opvanghuis St. Joseph, voor meisjes van de straat. De meisjes komen hier voor middelbaar, praktijkgericht onderwijs. Het eerste jaar is nog theoretisch maar in de drie jaar daarna worden ze opgeleid in de bakkerij, patisserie en ook krijgen ze een hotelopleiding.
In deze bakkerij worden ook de toetjes gemaakt voor Brussels Airlines. De catering van zuster Hildegard is op alle ambassades hier in de omtrek bekend.

Bij deze school is ook café Mozart. Je kunt hier koffie, thee of fris drinken met een stukje patisserie. De bediening is in handen van meisjes. De muziek die hier klinkt is geen 'Pappa Wemba' maar Mozart. Ook in het centrum van de stad heeft zuster Hildegard nog een café Mozart.

Alsof het allemaal nog niet genoeg is heeft zuster Hildegard hier ook nog een internetcafe, kapsalon, pedicure en voetreflexmassage.

In de kapsalon werken meisjes die zich willen bekwamen in dit vak.
Voor mij een mooie gelegenheid om een coupe Congolais te nemen.

Veel tijd is er niet; de kip ligt in de jeep te ontdooien. Maar ja, hoe lang kan dat duren? In Nederland is mijn kapper in 5 minuten klaar en moet hij verder nog van alles zoeken om zijn prijs te verantwoorden.
Een van de medewerkers komt aanlopen wijst een stoel aan en hangt mij een cape om.
De kapper komt aanlopen met een schaar en een kam. Hij kijkt op mijn hoofd en legt zijn gereedschap ter zijde. Zo'n kapsel vereist een andere aanpak. Wat zijn mijn plannen?
Zoveel opties zijn er niet, voor extensies moet je haar hebben en voor een echte coupe ook.
Ik kies voor een coupe Congolais.
Met veel zorg en aandacht gaat hij aan de slag en met grote vaardigheid hanteert hij de tondeuse. Hij doet er zijn tijd over maar het resultaat mag er zijn. Strak koppie! Klaar toch?
Of ik nog even in die stoel wil gaan zitten? Mijn hoofd achterover en ze maakt mijn hoofd nat. Mooi, misschien de laatste haartjes wegspoelen?
Nee hoor, shampoo erop en 'haren' wassen. Geweldig, wat een gevoel, da's jaren geleden. Geen half werk, er moet flink gewassen en ingemasseerd worden. Fantastisch, dit doet denken aan reeds lang vervlogen tijden.
Daarna uitspoelen; zijn we nu klaar? Nee hoor, ze hebben nog wat ander spul dat ook goed is. Alweer inzepen en goed inmasseren. Maak me gek! De pret kan niet blijven duren. Uitspoelen afdrogen, het einde van deze illusie.
Terug naar de eerste stoel maar nu voor de laatste ronde. Nog een crème, ook goed inmasseren, wat after shave, en nu pas kan het hun goedkeuring hebben en zijn we klaar.
Pour tout, $ 10,00. Mijns inziens elke cent waard. Ik heb een glimlach van oor tot oor. Pure nostalgie!

Bana ya Poveda (kinderen van Poveda)  |  Schoenmaker Eric: niet alleen reparatie, maar ook nieuwe schoenen  |  Ton op de foto met Kuifje

Dinsdag 3 september t/m vrijdag 6 september

Tijdens mijn vorig bezoek aan Kinshasa in 2006 is mij door Père Pol verzocht om ook materiaal voor een schoenmakers-vakopleiding in Kinshasa beschikbaar te stellen. (Voor meerdere details wil ik u verwijzen naar het reisverslag 2006) Er zijn toen machines en materialen hier naar toe gezonden, maar ik ben er nadien nooit meer geweest om de resultaten te zien ...

We bezoeken het huis, genaamd ‘Bana ya Poveda’ (Kinderen van Poveda), waar de opleiding is ondergebracht. Naast de leraar zijn er nog drie leerlingen. Fantastisch om te zien wat ze maken. Ook werken ze hier met raffia en maken daarvan sandalen met bijpassende tasjes.
Daarna bezoeken we nog enkele oud leerlingen in de stad.
De eerste jongen heet Pepe. Pepe is een eenvoudige jongen en laaggeletterd. Naast reparatie van schoenen maakt hij, zeer verdienstelijk, voornamelijk slippers.
Ook maken we kennis met de verloofde van Pepe. Père Pol is zeer verbaasd dat hij een vrouw 'aan de haak heeft geslagen', maar volgens ons is ze gewoon komen aanlopen!

In tegenstelling tot Lubumbashi is in Kinshasa wel materiaal, leer en dergelijke, te koop maar dat is wel stevig aan de prijs.

De tweede schoenmaker heet Eric. Hij repareert niet alleen schoenen maar maakt ook zeer mooie en heel keurig afgewerkte nieuwe schoenen. Niet zo extreem als in de Cordonnerie du Peuple in Lubumbashi maar alleszins modern en passend in het huidige modebeeld.

Ik ben door dit alles zeer aangenaam verrast. Ik had in het totaal geen beeld van de gang van zaken hier en nu lopen we keer op keer tegen zeer positieve feiten aan.

De verantwoordelijke van Bana ba Poveda geeft aan dat alle oud leerlingen hun plek vinden en de kost verdienen. Geweldig!

Wel is duidelijk dat je voor succes toch enige affiniteit met het vak moet hebben. De afdeling meubelmaken, lassen en met name metselen hebben een beter imago. Dat iemand als schoenmaker hier goed de kost kan verdienen is minder bekend.
Misschien ook wel goed zo. Minder aanbod van schoenmakers levert ook betere prijzen op.
Wel is het belangrijk dat er in de ateliers met hippe en creatieve ideeën gewerkt wordt.
In de schoenmakerij in Lubumbashi hebben we gezien, dat er nu een leraar van 65 jaar werkt, die alleen maar van zwart leer, zwart garen en zwarte veters houdt. Voor het imago van de opleiding is dat niet best.

Na deze bezoeken drinken we samen nog iets fris bij TinTin. Een naar het schijnt bekende plek aan de Congo-rivier.
De rivier de Congo mondt hier uit in de Atlantische oceaan. Tevens is de Congo hier de natuurlijke grens tussen Congo-Kinshasa en Congo-Brazzaville.

Film Kinshasa Kids  |  In gesprek met de hoofdrolspeler van de film, de 14-jarige Emanuel

Het water staat momenteel zeer laag maar de nu al kolkende stroming laat wel zien dat het hier in het regenseizoen aardig kan spoken. Nu kunnen we een heel eind de rivierbedding inlopen. Ongelooflijk veel rotsblokken en keien van enorme afmetingen. Ook volop werkvolk die de rotsblokken in stukken hakken om die te kunnen gebruiken als bouwmateriaal.
Wij zijn naar Congo gevlogen met Brussels Airlines in een modern toestel met in iedere stoel een touch screen scherm met een
video-on-demand systeem. Een van de films, die werd aangeboden heette ''Kinshasa Kids' (2011). Deze gaat over straatkinderen in de hoofdstad Kinshasa.

Op het terrein van Masina hebben wij kennis gemaakt met Emanuel. Hij is 14 jaar en de 'hoofdrolspeler' in deze film. Je zou hem ook het lijdend voorwerp van de film kunnen noemen. Een aanrader als je hier iets meer van wilt weten. U zou eens op internet kunnen googelen op deze titel.
Emanuel heeft geen sterallures; integendeel, hij is eerder timide en teruggetrokken. Hij zegt: “In Europa ben ik een ster maar hier helemaal niets”. Hij heeft ook geen geld verdiend aan deze film.
De 'manager' die contacten met deze groep onderhield is er met het geld vandoor.

De producer neemt wel wat verantwoordelijkheid maar in een land als Congo en met straatkinderen vereist dit toch een speciale aanpak.
Emanuel kan niet lezen maar wel wat rekenen. Vanaf volgende week gaat hij weer naar school .
Naar mate wij wat meer met hem optrekken wordt hij wat aanhankelijker. Om hem goed uitgerust naar school te laten gaan kopen wij voor hem nog een rugzak en een paar schoenen.

Père Pol vertelt ons 's avonds over zijn project voor houtskool. In Afrika wordt veel gebruik gemaakt van houtskool om te koken. Dit leidt vaak tot ontbossing. Het gebruik van zonne-energie schijnt hiervoor geen oplossing te zijn.
Père Pol heeft inmiddels op 30 km afstand van Masina 3 hectares van een perceel van 12 hectares beplant met de Australische Acacia (Black Wattle), een snelgroeiende boom. Het is een boom die zelf via zaad voor nieuwe aanwas zorgt en tevens de grond verrijkt.
Om de 6 á 7 jaar kunnen de volgroeide bomen worden gekapt.
Er is een bestuur gevormd van oud leerlingen in samen werking met de lokale bevolking.
Père Pol zou graag nog enkele hectaren beplanten en vraagt daarvoor een financiële bijdrage.

Zaterdag 7 september

... het avontuur is ten einde

 

Het zit er weer op, we vliegen naar huis ...

 

Terug naar het overzicht